Zwitserse gewoonten door Nederlandse ogen

Pasfoto

Ik had een pasfoto nodig. Na de slechte ervaring van I.¹ bij de alomtegenwoordige pasfotohokjes², besloot ik het bij een fotograaf van vlees en bloed te proberen.

Via Google vond ik meerdere fotografen in de buurt. Op hun websites werd echter niet duidelijk of ze ook pasfoto’s maakten.

Ik besloot om bij een aantal langs te fietsen. De eerste fotograaf zat in een woonwijk en er was geen winkel waar ik kon binnenlopen. Ik bekeek de andere fotografen van mijn lijst nog eens goed en zag dat de meeste ook in een woonwijk zaten. Bovendien leken ze geen winkel te hebben.

Op het lijstje stond gelukkig nog een fotograaf in een winkelstraat. Terwijl ik door de straat liep, hield ik de winkels goed in de gaten. Geen van de winkels leek van een fotograaf. Ik keek nog eens goed op de kaart en zag dat ik voor het juiste gebouw stond. Deze fotograaf bestond blijkbaar niet meer.

Ik Googelde nog eens op pasfoto’s en vond een foto/brillenwinkel waar je ze volgens Google kon laten maken. Op hun eigen website werd dat niet vermeld.

Bij de winkel vroeg ik of ze ook pasfoto’s maakten, en ja, dat deden ze. “Eindelijk”, dacht ik. Ze moesten wel even kijken of de studio vrij was. Gelukkig was er over vijf minuten een gaatje. Een andere klant na mij had minder geluk; zij moest een uur wachten tot de studio weer vrij was.

De rest van het proces verliep snel en na tien minuten stond ik weer buiten met de pasfoto’s.

In Nederland ging dit altijd een stuk makkelijker. Daar ging ik naar de lokale drogisterij. Zij hadden altijd plek in de ‘studio’ en een paar minuten later stond ik weer buiten met de pasfoto’s.