Zwitserse gewoonten door Nederlandse ogen

Duivelse fotohokjes

Laatst was het zover: voor het eerst in de acht jaren dat I. hier woont, moest ze een fotohokje¹ gebruiken. Het werd een frustrerende ervaring. “Een apparaat van de duivel,” aldus I.

I. bezocht een fotohokje in het naburige winkelcentrum. Na wat gezoek en een reis met de langzaamste roltrap van Wettingen, zag ze het staan en nam plaats. Nadat ze het tergend lange keuzemenu had doorlopen, bleek dat deze machine alleen gepast contant geld accepteert. Wisselgeld of pinnen, daar doet het hokje niet aan.

Ze nam de roltrap weer omhoog naar de dichtstbijzijnde winkel om de benodigde CHF 15 om te wisselen. De winkel kon helaas alleen munten van CHF 2 geven. Vooruit, die ene Franc kon er wel vanaf.

Terug bij het hokje probeerde ze eerst het briefje van CHF 10 in de automaat te stoppen, maar deze werd geweigerd. Na alle mogelijke oriëntaties en gladstrijken meermaals te hebben geprobeerd, bleef het apparaat weigeren.

Met de mogelijkheid van rare software bugs in het achterhoofd, probeerde ze het daarna eerst met een 2 Franc munt, hopende dat de machine daarna beter gezind was en het biljet zou accepteren. Dat bleek ijdele hoop. Het briefje werd alsnog geweigerd.

I. gaf het op en besloot de online pasfotoservice te proberen.

Ze wilde haar twee Franc nog wel terug, maar daar dacht het apparaat anders over. Op de “geld terug” knop werd niet gereageerd. Ook na het verlaten van het keuzemenu kwam de munt eruit. Het apparaat deed naast niet aan wisselen, ook niet aan geld teruggeven.

Een kwartier later, twee Franc armer en een ervaring rijker, keerde ze onverrichte zaken naar huis.