Zwitserse gewoonten door Nederlandse ogen

Trein

Ik ben een fan van treinreizen. We reizen veel met de trein en hebben geen auto. Dat gaat prima in Zwitserland. Een treinkaartje is prijzig, maar met een kortingskaart en een lokaal salaris valt dat mee.

Bovendien krijg je er veel voor terug. De treinen zijn comfortabel, hebben zelden vertraging en er is bijna altijd plek.

De auto is vaak sneller, maar in de trein kun je iets anders doen, zoals deze stukjes schrijven.

Helaas neemt mijn enthousiasme voor de trein af. De treinreizen met de Deutsche Bahn hebben de laatste jaren vaker vertragingen, of geboekte reizen zijn ineens niet meer mogelijk.

De NS spant de kroon. De treinen zijn vaak overvol, ook op willekeurige momenten. Ze zijn vies, zowel van binnen als van buiten. Er wordt nauwelijks gecontroleerd, en ik erger me steeds meer aan luidruchtige of stoelblokkerende medereizigers.

Het kopen van eersteklas kaartjes bood geen soelaas. De eerste klas zat ook overvol, was ook vies, en het leek erop dat niet iedereen een kaartje had.

Deze ervaringen zorgen ervoor dat ik een auto wil kopen. Gelukkig heb ik daar de middelen voor.

Het is erger voor mensen die dat niet kunnen of geen auto willen rijden.

Dat vind ik jammer.

Deze quote van Gustavo Petro, een Colombiaanse politicus, belichaamt mijn gevoel hierover goed:

A developed country is not a place where the poor have cars. It’s where the rich use public transportation.

Een ontwikkeld land is niet een plek waar armen auto’s hebben. Het is waar de rijken met het openbaar vervoer reizen.